Overdag gaat de tijd stroperig langzaam met een baby van 7 maanden en toch is ’s avonds de dag omgevlogen. Net keek ik nog de klok vooruit om uit die eindeloze cirkel van verschonen, spelen, huilen, honger en slapen te komen. En nu is ineens de hele dag voorbij.  Vroeger was de tijd gewoon de tijd. Die was er gewoon en leek soms even versneld te worden, met name de laatste dagen voor ik een project moest inleveren op school. Maar opgaan? Nee, dat deed het niet. Tijd was er gewoon, daar dacht je verder niet over na.

Behalve toen ik stopte met roken, toen was de tijd ook even heel vreemd. Want blijkbaar had ik ongemerkt in de veertien lange jaren dat ik rookte, mijn hele leven ingedeeld aan de hand van sigaretten. Voor én na elk karweitje, groot of klein, werd er gerookt. Altijd had ik dus 10 minuten extra nodig. De gemeente bellen? Naar de tandarts? Boodschappen doen? “Eerst even een peukie”

Dat had ik vast niet zo bedacht toen ik als 12-jarig meisje met heel veel weerzin toch die eerste sigaret opstak. Ook ik wilde stoer zijn. Net zoals Kim. Die niet zoals ik nog fanatiek op de trampoline sprong, maar er slechts nonchalant tegenaan leunde en liever rondhing bij de schommels. Met jongens. Kim hing met jongens. En dat wilde ik ook wel. Die zomer zei ik de trampoline vaarwel en bietste ik voor het eerst haar “afvoer”.

De rook prikte in mijn ogen en ik walgde van de scherpe geur van verbrand papier in mijn neus. Mijn mond smaakte net zoals de vergeelde sjagvingers van mijn opa roken wanneer hij me dicht tegen zich aandrukte voor een knuffel en een kus op mijn hoofd. Het was zo smerig dat ik besloot thuis te gaan oefenen met de restjes Camel uit de asbak van mijn moeder. Sigaretten, ik stond er mee op en ging er mee naar bed. Maar nooit meer met een Camel.

Toen ik eenmaal stopte met roken had ik dus tijd over. Ik hoefde niet meer eerst, of nog even, een sigaret. Ik kon gewoon stoppen en beginnen met alles wanneer ik maar wilde. Zeeën van tijd had ik. Dat is niet zoals de tijd nu veranderd is.

Ik zou zo graag op pauze willen drukken en even de tijd vertragen zodat we in een klein vacuüm leven. Mijn baby en ik. Secondes zijn niet langer alleen maar onbelangrijke deeltjes van kostbare minuten want ze verandert letterlijk met elke seconde die ik voorheen zo achteloos kon laten wegtikken… Ik ben ongekend trots op elke ontwikkeling die ze doormaakt hoor. Elke boer, elke poepluier en elke kreet die ze slaakt. En tegelijkertijd ben ik elke avond verdrietig: de Milou die er vandaag was krijgen we nooit meer terug en mijn potje met tijd met haar raakt alleen maar op.