De witte cassette balanceert op mijn hand. Geobsedeerd kijk ik naar de optrekkende vloeistof die even treuzelt bij de controlelijn en dan toch verder omhoog trekt. De lijn kleurt langzaam roze en met ogen als lasers tuur ik naar de andere streep, de belangrijkste: de teststreep. Of in ieder geval, de plek waar die zou moeten verschijnen. Het zweet prikt op mijn voorhoofd, mijn haar kriebelt irritant in mijn nek en zie ik daar nou een tweede roze lijntje of verzin ik het maar?

Ik lieg niet als ik zeg dat ik misschien wel honderd van zulke witte cassettes in mijn hand heb gehad. Elke maand van de 2,5 jaar dat ik niet zwanger raakte heb meerdere testen gedaan.  In het begin nam ik me nog voor om het volgende maand anders te doen. Niet testen als ik niet overtijd was en elke maand faalde ik. Voelde ik me een nóg grotere mislukkeling. Zwanger worden lukte niet en zoiets simpels als van een test afblijven kon ik dus ook al niet.

Rationeel wist ik natuurlijk heus wel dat het doen van een test je niet meer of minder zwanger maakt. Bovendien begon ik veel te vroeg al met testen zodat ik voor mezelf hoop in kon bouwen dat ik gewoon “te vroeg was”. I kid you not. Echt, het schaamrood staat weer op mijn kaken als ik er aan denk. Wie laat zich nou zo meeslepen door deze testwaanzin? Zonde van het geld en het leverde ook nog eens veel ongemakkelijke momenten op in de Kruidvat. Zoals die keer dat ik met twee doosjes testen en onbelangrijke prullaria om die testen verborgen te houden in de rij stond.

Voor me staan twee jonge meiden hand in hand. “Wat schattig” denk ik nog. Deed ik ook altijd op die leeftijd. Het ene meisje heeft haar dat glanzend op haar rug valt, helemaal tot haar middel. Het andere meisje draagt haar haar in een rommelige knot met zo’n raar dik elastiek. Een scrunchie, nooit begrepen. Terwijl ik me druk sta te maken om dat gekke elastiek hoor ik haar vragen om een Morning After Pil. En ik krijg het meteen veel te heet in die veel te krappe winkel met opdringerige aanbiedingen en uitpuilende dozen. “Wat is de Kruidvat eigenlijk voor een winkel?!” schiet er door mijn hoofd en om de tranen te bedwingen kijk ik omhoog en probeer niet te knipperen. Maar ze zijn niet meer te stoppen en trekken hete banen over mijn wang. Geruisloos probeer ik met één hand alle troep en die vervloekte testen vast te houden en met mijn andere hand probeer ik het waterlandschap te bedwingen. De testen kletteren uit mijn hand en de dame achter me in de rij raapt ze voor me op. Ze krijgt meteen een lach op haar gezicht tot ze naar me opkijkt en het verdriet samen met mijn mascara van mijn gezicht af ziet druppen. Met rode vlekken in mijn nek en zwarte strepen op mijn wang is het eindelijk tijd om af te rekenen en weg te wezen. Het heeft heel lang geduurd voor ik weer dat filiaal in durfde te lopen. Minstens tot ik 6 maanden zwanger was en die toeter niet voor ‘gewoon lekker dik’ meer kon worden aangezien.

Nu zit ik dus opnieuw met zo’n witte casette in mijn hand. Ik krijg het er gewoon weer benauwd van. En hoewel ik voorheen mijn streepjesmanie nooit deelde thuis duw ik nu zowat de casette onder zijn neus: “Zie jij wat?! Dit is toch geen streep of wel?” Het is geen streep, maar mijn laserogen zijn nog niet vergeten waar een tweede streepje roze zou kunnen kleuren. Opgelucht leg ik de test op tafel. “Zo, dan heb ik mooi geen Corona!”