STORIES

De dood

Ik sta even stil in het felle licht van de gang. Links een verlaten receptie, rechts een onbemand karretje met drinken: spitsuur in het ziekenhuis. Ik loop verder opzoek naar jouw kamer tot ik de misselijkmakende combinatie van nepleer doordrenkt met kattenpis, nat tabak en een zoete zweem van raketjes ruik. Ik heb je al geroken nog voordat ik je naam op het bordje heb gezien.

Weten hoe het verder gaat?

De tijd

Overdag gaat de tijd stroperig langzaam met een baby van 7 maanden en toch is ’s avonds de dag omgevlogen. Net keek ik nog de klok vooruit om uit die eindeloze cirkel van verschonen, spelen, huilen, honger en slapen te komen. En nu is ineens de hele dag voorbij.  Vroeger was de tijd gewoon de tijd. Die was er gewoon en leek soms even versneld te worden, met name de laatste dagen voor ik een project moest inleveren op school. Maar opgaan? Nee, dat deed het niet. Tijd was er gewoon, daar dacht je verder niet over na.

Weten hoe het verder gaat?

De test

De witte cassette balanceert op mijn hand. Geobsedeerd kijk ik naar de optrekkende vloeistof die even treuzelt bij de controlelijn en dan toch verder omhoog trekt. De lijn kleurt langzaam roze en met ogen als lasers tuur ik naar de andere streep, de belangrijkste: de teststreep. Of in ieder geval, de plek waar die zou moeten verschijnen. Het zweet prikt op mijn voorhoofd, mijn haar kriebelt irritant in mijn nek en zie ik daar nou een tweede roze lijntje of verzin ik het maar?

Weten hoe het verder gaat?